Yine bir şehit haberi yüreklerimize kor ateş gibi düştü. Bu toprakların her karışına kanıyla can veren o yiğitlere bir borcumuz var. Gözümüzü kırpmadan huzur içinde uyuyabiliyorsak, bunu isimlerini bilmediğimiz nice kahramana borçluyuz. Onlar ki; rütbesi sorulmaz, zaferleri anlatılmaz ama yüreklerde en derin yerlere yerleşmişlerdir. Her biri birer bayrak, her biri birer istiklâl nişanesidir.
Son dönemde yitirdiğimiz aziz Mehmetçiklerimizin acısı yüreğimizin tam ortasında bir yangın gibi yanıyor. Şehit haberleri bir evden yükseldi mi, aslında tüm vatanın ocağına düşmüş oluyor. Çünkü biz bu milleti sadece bir coğrafya değil, bir kader birliği olarak görüyoruz. Aynı marşı söyleyen, aynı geçmişin yükünü taşıyan, aynı toprağa kök salmış bir milletin evlatlarıyız.
Bir şehidin ardından sessizlik olur önce... Bir annenin gözyaşı, bir babanın hüzünle dik tuttuğu başı, bir kardeşin gururla karışık öfkesi… Ama bütün bunların ötesinde bir milletin bir kez daha kenetlenmesi olur. İşte o zaman şehit toprağa değil, tarihe gömülür.
Bu vatan, yalnızca bir coğrafya değil; geçmişiyle yoğrulmuş, şehit kanlarıyla sulanmış, dualarla yükselmiş bir destandır. Her karışı bir hikâye, her nefesi bir şüheda fısıltısıdır. Bu milletin alnına yazılmış kaderinde, kahramanlıklar ve fedakârlıklar asırlardır omuz omuza yürür.
İstanbul’un surlarına dayanan azmin adıdır bu millet. Viyana önlerine kadar uzanan cihan ideallerinin mirasçısıdır. Plevne savunmasında, “Ben ölürsem siper benimdir; sağ kalırsam zaten buradayım” diyen bir ruh taşır. Çanakkale’de namlunun ucuna göğsünü siper eden, Kıbrıs’ta esarete geçit vermeyen, Libya’da hakkın yanında duran; Suriye'de mazlumu koruyan ve Karabağ’da kardeşliğin şanlı nöbetini tutan bir milletin evlatlarıyız biz.
Ve şimdi... Yine bir annenin duası, bir babanın başı dik sabrı, bir evladın hilalle örtülü tabutu. Yine bir bayrağın göğe çekilişi ve altında gözyaşıyla diz çöken bir millet. Çünkü her şehit haberi, sadece bir ocağa değil, aslında hepimizin yüreğine düşer. Şehit toprağa düşmez, tarihe yazılır.
Bu uğurda can veren kahramanlarımız, sadece birer asker değil; bu milletin haysiyetini, istiklâlini ve imanını temsil eden sessiz neferleridir. Onlar ki; unvan beklemez, madalya istemez. Onlara düşen; vatandı. Ve verdiler. Hiç tereddüt etmeden.
Bugün bizlere düşen ise sadece yas tutmak değil; onların emanetini gururla taşımaktır. O al bayrağı daha da yukarıda dalgalandırmak, ezanı daha gür, adaleti daha derin duyurmak ve bu vatanı daha da yüceltmektir.
Bir millet şehitlerini unutursa, istikbalini yitirir. Ama biz... Asla unutmuyoruz. Unutmayacağız.
Ruhları şad, makamları cennet olsun. Şehitler ölmez, vatan bölünmez!